Książkówka: Życie i czasy Stephena Kinga

poniedziałek, 20 października 2014

Życie i czasy Stephena Kinga - Lisa Rogak

tłumaczenie: Robert Ziębiński

tytuł oryginału Haunted Heart: The Life and Times of Stephen King

wydawnictwo: Albatros

data wydania: 8 października 2014

ISBN: 9788378859864

liczba stron: 400

Czasami człowiek musi… Inaczej się udusi… Uuu… Tak mógłby podśpiewywać sobie Stephen King, gdyby znał piosenkę Jerzego Stuhra. Bo King naprawdę musi… Musi pisać niemal codziennie – a nie tylko czasami – by nie zwariować, by znów nie sięgnąć po wódę i kokę, by jego fani nie zrobili mu zbiorowego najazdu na willę w Bangor (stan Maine) i by w akcie desperacji nie cięli swoich rąk kartami jego powieści. Musi pisać, by żyć – przesadziłam? Niekoniecznie, ale do tego jeszcze wrócę.

Stephen Edwin King – postać kluczowa niniejszego tekstu jak i nieautoryzowanej biografii, którą czytałam w ostatnich dniach, pt. Życie i czasy Stephena Kinga autorstwa Lisy Rogak. Swoiste perpetuum mobile literatury popowej urodzone 21 września 1947 roku w Portland, w stanie Maine. Człowiek, który o mały włos w ogóle nie przyszedłby na świat – wszak jego matka, Nellie Ruth Pillsbury, miała być bezpłodna. Jednak jakaś niewidzialna siła (Bóg/przeznaczenie/przypadek) bardzo chciała, by malutki Steve pojawił się wśród nas. Może gdzieś tam w gwiazdach było zapisane, że ten chudy, nadzwyczaj szybko rosnący chłopak w okularach ze szkłami jak dwa denka od butelek ma zawojować świat literatury? Co by to nie było, nie zmienia to faktu, że talent Kinga ujawnił się szybko – w zasadzie już na początku czasów szkolnych (już wtedy pochłaniał książkę za książką), kiedy napisał swoje pierwsze opowiadanie. Jako dorastający chłopiec swoje teksty rozsyłał do różnych czasopism i wcale nie zrażał się ich odmową publikacji lub zwyczajnie – brakiem odpowiedzi. Pisał jak natchniony dalej.

Gdy obowiązek uczęszczania do szkoły już się skończył, a mały Steve stał się pełnoletnim Stephenem, wcale nie zrezygnował z edukacji. Wszak to ona pomogła mu w oszlifowaniu talentu, który odziedziczył w genach (po ojcu, który… również rozsyłał swoje teksty do czasopism). King rozpoczął studia na Uniwersytecie Maine w 1966 roku, a już dwa lata później poznał swoją obecną żonę, Tabithę, z którą ma trójkę dzieci: córkę Noami Rachel oraz dwóch synów, Josepha Hillstorma i Owena.

Poślubiłem ją dla ciała. Choć nie, tak naprawdę poślubiłem ją dla jej maszyny do pisania[1].

Tak pewnego razu powiedział King. Ja dodałabym do tego jeszcze, że poślubił Tabithę, by jego ziemski anioł stróż ciągle nad nim czuwał. Gdyby nie ona, jej stanowczość i ostatecznie twardy warunek, który mu postawiła (czyli: albo ona i dzieci albo nałogi), to Mistrza zwyczajnie mogłoby już nie być na ziemskim padole. Osobiście jestem pełna uznania dla niej – nie wiem, czy będąc na jej miejscu zniosłabym tyle lat życia u boku alkoholika i – nie bójmy się powiedzieć wprost – ćpuna. Między innymi także to potwierdza fakt, że są parą dobraną idealnie, a to, co ich łączy, to – banalnie mówiąc – ta prawdziwa miłość.

Nałogi – to niejedyne zagrożenie życia, które spotkało Stephena. Jak większość wytrawnych fanów jego twórczości wie, w 1999 roku King został potrącony przez samochód. Tylko łut szczęścia sprawił, że nie zginął wtedy na miejscu, a „jedynie” odniósł kilka poważnych obrażeń, z których leczył się przez długi czas i przez które wpadł w kolejny nałóg. Nadszedł taki czas w rekonwalescencji pisarza, że zaczął zwyczajnie symulować ból, by tylko móc zażyć kolejną dawkę leków.

Na szczęście i z tym nałogiem wygrał. Został mu jednak jeden, który nie daje mu spokoju po dziś dzień. Chodzi oczywiście o pisanie – choroba nie do pokonania w jego życiu. Ciągłe „pisarskie rozwolnienie”, jak mówi sam Mistrz. Coś, co najpewniej (tuż obok Tabithy i dzieci) ratuje mu życie każdego dnia. Bo King – to człowiek pełen lęków (jego fobiami można by obdzielić kilka osób), z obecnymi często w jego życiu myślami samobójczymi. I gdyby nie świat literatury, w którym na bieżąco rozprawia się z tym, co go przeraża, gdzie ukatrupia potwory ze swojej własnej szafy, to najpewniej już dawno przed jego nazwiskiem można by dodawać skrót „Ś.P.”

Kiedyś, na jednej z konferencji prasowych King powiedział, że wszystko go przeraża. I na tym właśnie zbudował swoje życie, swoje dzieła i markę, jaką samą w sobie się stał. I co pozostaje jego fanom? Chyba tylko życzyć mu wszystkiego przerażającego, bo dzień, w którym King przestanie się bać, najpewniej będzie ostatnim, w którym zechce coś napisać – tak mniemam.

Na koniec jeszcze słów kilka o samej biografii. Zagorzałych fanów Mistrza na pewno interesuje, czy po tej lekturze wyniosą jakieś nowe o nim informacje. Otóż nie. Nie nastawiajcie się na zalew nowych newsów z życia Kinga – jeśli traficie na coś, o czym jeszcze nie słyszeliście czy nie czytaliście, to z pewnością będzie to jakiś drobny epizod czy anegdotka z jego życia. Są też mniejsze lub większe rozbieżności „w zeznaniach”, bowiem okoliczności powstania Bastionu są nieco inne wg słów samego Kinga a inne u Rogak. Rage, który miał być rzekomą inspiracją dla Michaela Carneala (który zastrzelił trzech uczniów w liceum Heath w West Paducah), według znanych mi informacji zostało znalezione w jego pokoju, z kolei według Rogak – w szkolnej szafce. Jednak wyjątkowo czepliwym chyba nie należy być odnośnie tej biografii – w końcu brak jej autoryzacji. Ogólnie czyta się ją bardzo dobrze i szybko, Rogak całkiem zgrabnie zebrała i połączyła w całość różne teksty dotyczące Kinga (choć nie zawsze w sposób idealnie spójny).

Książka będzie całkiem dobrym wyborem dla osób zainteresowanych życiem jak i fenomenem Stephena Kinga, z tym że bardziej dla tych, którzy historii jego życia w małym palcu jeszcze nie mają. Fani Kinga niczego nowego tu nie znajdą, może nawet będą nieco rozczarowani małą liczbą zdjęć (tak jak ja sama), ale dla przysłowiowego sportu przeczytać twór Lisy Rogak jak najbardziej mogą.

Ocena: 4/6