Ostatni pasażer - Manel Loureiro

tłumaczenie: Joanna Ostrowska, Grzegorz Ostrowski

tytuł oryginału: El ultimo pasajero

wydawnictwo: Muza

data wydania: 9 lipca 2014

ISBN: 9788377587195

liczba stron: 480

Jeśli chodzi o horrory, czy to w wersji książkowej, czy filmowej, mam dwa ulubione motywy, które nigdy mi się nie znudzą. Mogą być powtarzane z uporem maniaka w różnych formach, a ja nadal z równie wielkim zainteresowaniem będę te historie poznawać tak, jakbym widziała dany temat po raz pierwszy. O co chodzi? O motyw starego domu, w którym wszystko trzeszczy, a nocami słyszy się podejrzane jęki, oraz motyw statku widmo, który poraża swym majestatem, urzeka pięknem zamkniętym w swym kolosalnym cielsku i przeraża w momencie, gdy okazuje się, że przez długi czas dryfował samotnie po bezkresnych wodach oceanów bez choćby jednej osoby na pokładzie.

Zatem bardzo ucieszyłam się na myśl, że niebawem przyjdzie mi czytać książkę, której motywem przewodnim będzie jeden z powyższych wariantów, zwłaszcza że tematu podjął się autor, który już raz mnie ujął swoim stylem i mistrzowsko poprowadzoną fabułą. Chodzi tu o hiszpańskiego pisarza, mianowicie Manela Loureira, który swym nazwiskiem sygnuje trylogię z zombie w roli głównej (no może jednak roli drugoplanowej) pt. Apokalipsa Z, oraz jego nową powieść pt. Ostatni pasażer. Bardzo ciekawa byłam, jak autor poradzi sobie z zupełnie innym pomysłem, bez nieumarłych wyzierających z niemal każdej karty powieści. Cóż tym razem zaserwował?

Początkowo funduje nam małą podróż w czasie i przenosi do roku 1939, na chwilę przed wybuchem drugiej wojny światowej. Wraz z załogą węglowca „Pass of Ballaster” o mały włos zderzamy się z ogromnym statkiem wycieczkowym. Na polecenie kapitana węglowca kilku członków załogi wchodzi na pokład olbrzyma, by sprawdzić, co się na nim dzieje, dlaczego nieoświetlony dryfuje po oceanie, gdy wokół tyle gęstej mgły. Na pokładzie statku wszystko zdaje się mówić, że jest on pełen ludzi – stoły uginają się od jeszcze ciepłego jedzenia. Jednak „Valkirie” (bo tak nazywa się statek) okazuje się zupełnie opuszczony. Nie licząc jednego żydowskiego niemowlęcia…

Mija kilkadziesiąt lat. Wojna przyćmiła losy „Valkirie” i zdaje się, że już nikt o tym statku nie pamięta. Nic bardziej mylnego. Gdy pojawia się możliwość jego wykupienia, rozpoczyna się walka na duże pieniądze. Skąd to zainteresowanie? Tego pragnie dowiedzieć się młoda dziennikarka, Kate Kilroy. Nie bez trudu udaje się jej wejść na wyremontowany pokład „Valkirie” i wraz z załogą wyruszyć w powtórny rejs tropem wydarzeń z przeszłości. Rejs pełen niespodzianek, tajemniczych wypadków i przerażających wydarzeń…

Powiedzcie sami, fabuła robi wrażenie, prawda? W moim odczuciu nawet ogromne, bo z wyświechtanego i przerobionego na milion sposobów wątku statku widmo Loureiro wycisnął coś jeszcze i przekazał to czytelnikowi tak, by ten od książki oderwać się zwyczajnie nie mógł. Czasy wojenne, naziści i ich nienawiść do Żydów, samotnie dryfujący po wielkich wodach statek, ciekawska dziennikarka, nadprzyrodzone i niszczycielskie moce – mieszanka wybuchowa? Tak, ale pozostawiająca po wybuchu pejzaż ze sztucznych ogni z wyższej półki.

To nie tak, że Loureiro napisał powieść bez skazy, bo i bohaterowie jacyś mgliści (może udzieliło im się co nieco z mgły, w którą otulona była „Valkirie”?) i powieść chwilami przedłużana na siłę (gdyby miała te trzysta stron z hakiem na pewno na złe by jej to nie wyszło, wręcz przeciwnie). Jednak całokształtu nowego tytułu Loureira to nijak nie psuje. Autor kolejny raz mnie usatysfakcjonował i udowodnił, że szansę, którą od losu dostał, skrzętnie wykorzystał (przypominam, że Apokalipsa Z ukazała się początkowo tylko na blogu autora).

Kto lekturą Ostatniego pasażera będzie ukontentowany? Fani horrorów klimatycznych (strachów sensu scricto jest tu niewiele), historii toczących się na wielkich wodach i zamkniętych w przerażających swoim majestatem statkach, lubujący się w akcentach historycznych. Aha! I dla zwolenników pieprznych scen też się coś znajdzie (jestem mile zaskoczona obecnością u Loureira scen erotycznych – dwóch, ale zawsze – jak i ich jakością). Polecam!

Ocena: 5/6

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Muza.

Trylogia Apokalipsa Z:

TOM I: Początek końca

TOM II: Mroczne dni

TOMII: Gniew sprawiedliwych