Filmy najbliższe sercu Książkówki - 4

gatunek: Dramat

produkcja: USA

premiera: 31 grudnia 1993 (Polska), 17 grudnia 1993 (świat)

reżyseria: Lasse Hallström

scenariusz: Peter Hedges

"Co gryzie Gilberta Grape'a" reż. Lasse Hallström / "What's Eating Gilbert Grape"

Lata dziewięćdziesiąte mają swój specyficzny urok. Darzę je ogromną sympatią i sentymentem. Polska muzyka brzmiała wtedy wyjątkowo dobrze, teksty ujmowały, a Rock zasługiwał na zapisywanie tego gatunku wielką literą. Kino także miało wtedy wyjątkowo dużo do zaoferowania widzom. Nie chodzi tu jedynie o ilość filmów, ale przede wszystkim o ich jakość. W roku 1993 do kin na całym świecie wszedł film, który sprawił, że nazwiska Depp oraz DiCaprio zapadły w pamięć milionów już na zawsze…

"Co gryzie Gilberta Grape'a" w reżyserii Lasse Hallströma to pozornie bardzo prosta historia, opowiadająca po prostu o… życiu. Życiu po trosze każdego z nas, bo i ja, i Ty mamy w swojej rodzinie jakieś problemy, bolączki, stres i choroby. Jednak jest coś, co wyróżnia tę opowieść, coś, czego wielu z nas mogłoby bohaterom pozazdrościć, i czego wielu z nas po prostu nie ma… 

www.filmweb.pl

Gilbert jest młodym mężczyzną, któremu życie zafundowało przyśpieszony kurs dorastania. Gdy jego ojciec popełnił samobójstwo, Gilbert musiał przejąć rolę głowy rodziny i postarać się zadbać o nią. Nie jest mu z tym wszystkim łatwo, bo oprócz zapewnienia bliskim utrzymania musi sprawować pieczę nad upośledzonym umysłowo osiemnastoletnim bratem Arniem, siostrami: Amy oraz nieznośną Ellen i chorobliwie otyłą matką Bonnie. Nic dziwnego, że Gilbert zaczyna mieć serdecznie dość sytuacji, w której się znajduje. Pewnego dnia jednak w mieście pojawia się młoda turystka, która swą urodą i charakterem ujmuje Gilberta i pomaga mu żyć inaczej, widzieć i czuć więcej…

Prawda, że dość banalnie prezentuje się opis filmu? Gdybym dopiero teraz miała obejrzeć go po raz pierwszy i zapoznała się z prezentacją fabuły, to całkiem możliwe, że w ogóle zrezygnowałabym z tego. I straciłabym baaardzo wiele… Ogromna wartość i jeszcze większy ładunek emocjonalny, jaki niesie ze sobą ten obraz, ujawniają się podczas seansu – dopiero wtedy widać, że to nie jest taka zwykła opowieść o niczym. Rodzina ta – jak wiele innych – mierzy się ze swoimi problemami i stara się żyć jak najlepiej każdego dnia. Nie jest im łatwo, sytuacja otyłej matki jeszcze mocniej wszystko utrudnia, ale… mimo to, mimo że często wszyscy mają siebie nawzajem dość, to miłość, jaką darzą siebie nawzajem, jest ogromna i niesamowita. Nie ma przy tym ani krzty patetyczności, wszystko jest jak najbardziej naturalne i prawdziwe. Tego właśnie niejeden z nas mógłby tej rodzinie pozazdrościć i niestety nie każdy z nas tego w życiu doświadcza – tej cudnej więzi zbudowanej na silnym fundamencie miłości.

www.filmweb.pl

A propos kilku innych filmów zdarzało mi się wspominać o aktorach wcielających się w role osób niepełnosprawnych. Pisałam też, że jedną z najlepszych ról, jakie w życiu było mi dane widzieć, jest właśnie rola Arniego, grana przez Leonardo DiCaprio. Dziewiętnastoletni wówczas DiCaprio zagrał tego chłopca po mistrzowsku – zachowanie, gesty, mowa, czyny… to wszystko razem wzięte stanowi bardzo wierne odzwierciedlenie osobowości  niepełnosprawnego umysłowo. Nie ma w tym ani grama fałszu – jest jedynie porażający realizm. To, że nie przesadzam ze swoją oceną gry aktorskiej DiCaprio, będzie wiedział tylko ten, kto na co dzień obcował lub obcuje z osobami dotkniętymi taką przypadłością. Leonardo dostał za tę rolę jedynie nominację do Oscara, ale wierzcie mi, że jak nikt inny z obsady tego filmu zasługiwał na taką nagrodę.

Pozostali aktorzy również grają wyśmienicie. Na przykład Bonnie jest niezwykle prawdziwa – to autor książki, na podstawie której powstał film, wybrał Darlene Cates do tej roli i bez wątpienia był to najlepszy wybór, jakiego mógł dokonać. A Depp? Jak niemal zawsze nienaganny, dokładny, z lekka hipnotyzujący i bardzo urzekający, aczkolwiek przyznam szczerze, że jego blask w tym filmie przyćmiewa DiCaprio. 

www.filmweb.pl

Sama sceneria, w której kręcone były zdjęcia, idealnie komponuje się z fabułą i tworzy specyficzny, z lekka duszny klimat słonecznych, ciepłych i zakurzonych od pyłu i piasku południowych rejonów Stanów Zjednoczonych Ameryki (film powstał w Texasie).

Czy ktoś jeszcze tego filmu nie widział? Jeśli tak, to koniecznie musi uzupełnić braki, bo jest to jeden z najlepszych obrazów w kinie światowym, podstawa dla każdego kinomaniaka, pozycja obowiązkowa dla wrażliwców i fanów prawdziwych aż do bólu, życiowych opowieści.

Zdjęcia pochodzą z: http://www.filmweb.pl.