wtorek, 30 września 2014

Niechciani - Yrsa Sigurdardóttir





tłumaczenie: Elżbieta Ptaszyńska-Sadowska
tytuł oryginału: Kuldi
wydawnictwo: Muza S.A.
data wydania: 2 września 2014
ISBN: 9788377587775
liczba stron: 336

Autorów kryminałów określanych wspólnym mianem „skandynawscy” jest obecnie całe mnóstwo. I jakby rzucić okiem na okładkę którejkolwiek z ich książek, to na pewno znaleźlibyśmy stwierdzenie, że oto trzymamy w ręku dzieło nowego Nesbø, Larssona, Mankella czy Nessera. Na szczęście wśród tych autorów znajduje się również nazwisko kogoś, kogo wydawca nie musi podpierać żadną sławą świata literackiego – nazwisko tej pisarki jest marką samą w sobie. Co ciekawe, jest to nazwisko jednej z moich ulubionych autorek, a doprawdy ciężko mi je wymówić bez choćby jednego zacięcia się… Pewnie część z Was już domyśla się, że chodzi o Yrsę Sigurdardóttir.

Niedawno na naszym rynku ukazała się jej nowa powieść „Niechciani”. Po znakomitym wrażeniu pozostawionym przez jej „Statek śmierci” czy „Pamiętam cię” liczyłam, że i tym razem dostanę solidną dawkę mocnych wrażeń oraz dobrze skrojoną fabułę. O ile tego pierwszego odczułam niedosyt, to na fabułę już narzekać nie mogłam, bowiem Yrsa zaczyna swoją powieść mocnym akcentem i niezbyt często wybieranym przez pisarzy zabiegiem. Otóż na wstępie zapoznajemy się z jedną z końcowych scen powieści. Chociaż nie sprawia to, że lektura już na starcie staje się przewidywalna i nie odbiera jej to tajemniczości, ja tę scenę w pełni świadomie pominę i napomnę tylko z grubsza o tym, co spotykamy po otwarciu książki.

Ódinn jest rozwodnikiem oraz ojcem dorastającej córki. Jego niemal bezproblemowe i lekkie życie zmienia się o sto osiemdziesiąt stopni, gdy w nieszczęśliwym wypadku ginie jego była małżonka i sam musi przejąć opiekę nad małoletnią Rún. Sprawa jest o tyle trudniejsza, że ich relacje nie są zbyt bliskie i ich prawidłowy kształt muszą dopiero wypracować. Dodatkowo pojawiające się u obojga po śmierci Láry lęki oraz koszmary nocne nie ułatwiają im sprawy.

W życiu zawodowym Ódinn także nie może narzekać na nudę, bowiem po nagłej śmierci swojej koleżanki z pracy przejmuje jej zadanie. Musi wyjaśnić zagadkę tajemniczego zgonu dwóch chłopców, którzy byli wtedy podopiecznymi domu wychowawczego, a którzy zatruli się spalinami, siedząc w zamkniętym aucie. Im bardziej mężczyzna zagłębia się w historię sprzed lat (tj. z lat siedemdziesiątych), tym bardziej zaskakują fakty, do których dochodzi.

Dziwna, mroczna i nierzadko przerażająca aura, która wytwarza się zarówno wokół niego jak i jego córki, dopełnia dzieła i czyni powieść Sigurdardóttir thrillerem z nutką grozy. Pod żadnym pozorem nie spodziewajcie się tu jednak scen rodem z rasowego horroru (tego zdecydowanie więcej znajdziecie w „Statku śmierci”). Yrsa straszy bardzo subtelnie, ledwo wyczuwalnie, ale umiejętnie – w stylu: i nagle poczuł czyjś oddech na karku lub zawiał wiatr, a zasłona pod jego wpływem przybrała ludzkie kształty. W tego typu zabiegach, jak i w budowaniu napięcia oraz klimatu powieści ta islandzka pisarka doprawdy jest mistrzynią. Kumulacja tych atutów przypada na moment zakończenia książki i robi naprawdę mocne wrażenie – już byłam pewna, że domyśliłam się zakończenia, a jednak okazało się, że pisarka wywiodła mnie w pole i zafundowała zupełnie inny epilog niż bym się tego spodziewała.

Wspomniałam wcześniej, że odczułam pewien niedosyt mocnych wrażeń podczas lektury „Niechcianych” – i jest to fakt. Na dobrą sprawę można śmiało stwierdzić, że towarzyszą one czytelnikowi tylko w momentach muśniętych grozą oraz na samym końcu książki, a to jednak za mało jak na thriller tej autorki – wiem, że potrafi dać z siebie znacznie więcej. Nie zmienia to jednak faktu, że „Niechcianych” czyta się dobrze i warto po tę książkę sięgnąć, do czego gorąco Was namawiam.

Ocena: 4.5/6

Oficjalna recenzja dla portalu Lubimy Czytać - LINK.

piątek, 19 września 2014

Ostatni pasażer - Manel Loureiro





tłumaczenie: Joanna Ostrowska, Grzegorz Ostrowski
tytuł oryginału: El ultimo pasajero
wydawnictwo: Muza
data wydania: 9 lipca 2014
ISBN: 9788377587195
liczba stron: 480


Jeśli chodzi o horrory, czy to w wersji książkowej, czy filmowej, mam dwa ulubione motywy, które nigdy mi się nie znudzą. Mogą być powtarzane z uporem maniaka w różnych formach, a ja nadal z równie wielkim zainteresowaniem będę te historie poznawać tak, jakbym widziała dany temat po raz pierwszy. O co chodzi? O motyw starego domu, w którym wszystko trzeszczy, a nocami słyszy się podejrzane jęki, oraz motyw statku widmo, który poraża swym majestatem, urzeka pięknem zamkniętym w swym kolosalnym cielsku i przeraża w momencie, gdy okazuje się, że przez długi czas dryfował samotnie po bezkresnych wodach oceanów bez choćby jednej osoby na pokładzie.

Zatem bardzo ucieszyłam się na myśl, że niebawem przyjdzie mi czytać książkę, której motywem przewodnim będzie jeden z powyższych wariantów, zwłaszcza że tematu podjął się autor, który już raz mnie ujął swoim stylem i mistrzowsko poprowadzoną fabułą. Chodzi tu o hiszpańskiego pisarza, mianowicie Manela Loureira, który swym nazwiskiem sygnuje trylogię z zombie w roli głównej (no może jednak roli drugoplanowej) pt. Apokalipsa Z, oraz jego nową powieść pt. Ostatni pasażer. Bardzo ciekawa byłam, jak autor poradzi sobie z zupełnie innym pomysłem, bez nieumarłych wyzierających z niemal każdej karty powieści. Cóż tym razem zaserwował?

Początkowo funduje nam małą podróż w czasie i przenosi do roku 1939, na chwilę przed wybuchem drugiej wojny światowej. Wraz z załogą węglowca „Pass of Ballaster” o mały włos zderzamy się z ogromnym statkiem wycieczkowym. Na polecenie kapitana węglowca kilku członków załogi wchodzi na pokład olbrzyma, by sprawdzić, co się na nim dzieje, dlaczego nieoświetlony dryfuje po oceanie, gdy wokół tyle gęstej mgły. Na pokładzie statku wszystko zdaje się mówić, że jest on pełen ludzi – stoły uginają się od jeszcze ciepłego jedzenia. Jednak „Valkirie” (bo tak nazywa się statek) okazuje się zupełnie opuszczony. Nie licząc jednego żydowskiego niemowlęcia…

Mija kilkadziesiąt lat. Wojna przyćmiła losy „Valkirie” i zdaje się, że już nikt o tym statku nie pamięta. Nic bardziej mylnego. Gdy pojawia się możliwość jego wykupienia, rozpoczyna się walka na duże pieniądze. Skąd to zainteresowanie? Tego pragnie dowiedzieć się młoda dziennikarka, Kate Kilroy. Nie bez trudu udaje się jej wejść na wyremontowany pokład „Valkirie” i wraz z załogą wyruszyć w powtórny rejs tropem wydarzeń z przeszłości. Rejs pełen niespodzianek, tajemniczych wypadków i przerażających wydarzeń…

Powiedzcie sami, fabuła robi wrażenie, prawda? W moim odczuciu nawet ogromne, bo z wyświechtanego i przerobionego na milion sposobów wątku statku widmo Loureiro wycisnął coś jeszcze i przekazał to czytelnikowi tak, by ten od książki oderwać się zwyczajnie nie mógł. Czasy wojenne, naziści i ich nienawiść do Żydów, samotnie dryfujący po wielkich wodach statek, ciekawska dziennikarka, nadprzyrodzone i niszczycielskie moce – mieszanka wybuchowa? Tak, ale pozostawiająca po wybuchu pejzaż ze sztucznych ogni z wyższej półki.

To nie tak, że Loureiro napisał powieść bez skazy, bo i bohaterowie jacyś mgliści (może udzieliło im się co nieco z mgły, w którą otulona była „Valkirie”?) i powieść chwilami przedłużana na siłę (gdyby miała te trzysta stron z hakiem na pewno na złe by jej to nie wyszło, wręcz przeciwnie). Jednak całokształtu nowego tytułu Loureira to nijak nie psuje. Autor kolejny raz mnie usatysfakcjonował i udowodnił, że szansę, którą od losu dostał, skrzętnie wykorzystał (przypominam, że Apokalipsa Z ukazała się początkowo tylko na blogu autora).

Kto lekturą Ostatniego pasażera będzie ukontentowany? Fani horrorów klimatycznych (strachów sensu scricto jest tu niewiele), historii toczących się na wielkich wodach i zamkniętych w przerażających swoim majestatem statkach, lubujący się w akcentach historycznych. Aha! I dla zwolenników pieprznych scen też się coś znajdzie (jestem mile zaskoczona obecnością u Loureira scen erotycznych – dwóch, ale zawsze – jak i ich jakością). Polecam!

Ocena: 5/6

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Muza.

Trylogia Apokalipsa Z:
TOM II: Mroczne dni

piątek, 12 września 2014

Jaskiniowiec - Jørn Lier Horst





tłumaczenie: Milena Skoczko
tytuł oryginału: Hulemannen
wydawnictwo: Smak Słowa
data wydania: 10 września 2014
ISBN: 9788362122813
liczba stron: 336


Dziś opowiem Wam o czymś, co zmrozi Wam krew w żyłach. Najprawdopodobniej jest to jedna z najbardziej przerażających rzeczy, o jakiej w życiu słyszeliście czy czytaliście. I będzie to tym straszniejsze, że może przytrafić się każdemu z Was, bez wyjątku. Nie chodzi o seryjnego mordercę, który mógłby Wam odebrać życie. Nie chodzi też o przerażającego stwora, który pewnej nocy wyłoniłby się z ciemności, aby na Was zapolować. Nie będzie też mowy o duchach ani innych istotach nadprzyrodzonych. Opowiem Wam o tym, jak możecie umrzeć… w samotności, totalnie zapomniani. W krytycznym momencie nie będzie komu wezwać pomocy, nikt nie zadzwoni po pogotowie, a Wasze rozkładające się zwłoki po kilku miesiącach odnajdzie właściciel mieszkania, zniecierpliwiony brakiem wpłaty za wynajem. Nikt nie zainteresuje się Waszym losem, nie zastanowi się, co się z Wami dzieje…

To chyba najstraszniejszy rodzaj samotności(…) Nie być obecnym nawet w myślach choćby jednej osoby na świecie[1].

Jest to główny motyw, na którym oparta jest powieść Jørna Liera Horsta pt. Jaskiniowiec. W jednym z norweskich domów zostają odnalezione zmumifikowane zwłoki mężczyzny, który zmarł, siedząc w fotelu i oglądając telewizję. To, że w ogóle odkryto jego śmierć – to niemal dzieło przypadku i faktu, że nie uiścił rachunków. Jeszcze cztery miesiące po śmierci nikt nie interesował się jego losem, nikt nie był zdziwiony ani zaniepokojony jego brakiem aktywności. Prawdopodobnie był jedną z najbardziej samotnych osób na świecie…

Historia mężczyzny sama w sobie jest tak mroczna i intrygująca, że jedna z dziennikarek śledczych i zarazem córka policjanta, który także zajmuje się tą sprawą, Line Wisting, postanawia uczynić ją tematem nowego artykułu. Szybko przystępuje do swojego małego, prywatnego śledztwa… Tymczasem jej ojciec, William, ma do rozgryzienia zagadkę śmierci kolejnej ofiary, którą znaleziono w lesie.

Jak widać, nie mamy tu do czynienia tylko z  jednym wątkiem, co bez wątpienia jest jednym z wielu plusów powieści. Kolejny – to sam motyw odnalezienia zwłok w mieszkaniu po czterech miesiącach i przerażająca świadomość totalnej samotności mężczyzny. Gdybym miała wymienić coś, czego się bardzo boję, to tuż obok obudzenia się w zamkniętej trumnie byłaby właśnie taka śmierć – której nikt nie zauważa, w zupełnej samotności i ze świadomością, że nie ma na świecie nikogo, kogo fakt mojej śmierci by zainteresował. Domyślam się, że nie jestem jedyną osobą z takim lękiem, że jest nas więcej i na pewno świadomość tego ma autor Jaskiniowca. Ten nasz lęk wykorzystał w sposób bardzo umiejętny, bowiem Line w swoim prywatnym śledztwie jest bardzo skrupulatna i stara się odkryć każdy szczegół z życia denata, wchodzi do jego domu, bada niemal każde pomieszczenie, mebel, zdjęcie… Wszystko to dodaje fabule zasłużonego dramatyzmu.

Jedyne, na czym kuleje powieść Horsta – to niewyraziści bohaterowie, ale w obliczu całości i naprawdę wyśmienitej fabuły można przymknąć na to oko. Ponadto część czytelników może uznać tę książkę za rozwlekłą i chwilami przegadaną, ale niektórzy to zwyczajnie lubią, więc sama nie uznaję tego za wadę powieści.

Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona debiutem Jørna Liera Horsta na naszym rynku (uściślę tu, że Jaskiniowiec nie jest debiutem literackim pisarza, mam na myśli sam fakt zaistnienia autora na rynku wydawniczym w Polsce) – nie spodziewałam się powieści tak dobrej. Czy jest równie dobry co Nesbø? Jednoznacznej odpowiedzi nie udzielę, ponieważ znam tylko jedną powieść tego drugiego (Syn), ale na tej podstawie, którą mam, mogę pokusić się o stwierdzenie, że Horst może go pokonać. Czy tak się stanie? Okaże się, gdy w Polsce ukażą się kolejne części serii z Williamem Wistingiem w roli głównego bohatera. Czy się ukażą – nie wiem, ale na pewno będę ich wypatrywać, bo zdecydowanie warto.

Ocena: 5/6




[1] J.L. Horst, Jaskiniowiec, Smak Słowa, Sopot 2014, s. 138.


Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Smak Słowa.

czwartek, 4 września 2014

Trauma - Erik Axl Sund





tłumaczenie: Wojciech Łygaś
tytuł oryginału: Hungerelden
wydawnictwo: Sonia Draga
data wydania: 21 maja 2014
ISBN: 9788375089349
liczba stron: 408


Od czasu mojego ostatniego spotkania z autorami pierwszego tomu trylogii „Oblicza Victorii Bergman” pt. „Obłęd” minęło już pół roku. W tym czasie nie zapomniałam o głównych bohaterkach powieści, które w tajemniczy sposób nakazały mi, by do nich wrócić. Do ich świata, codzienności, rozterek oraz jakże specyficznych osobowości (zwłaszcza jeśli chodzi o samą Victorię). Na szczęście na drugi tom trylogii nie trzeba było zbyt długo czekać i oto jestem już po lekturze „Traumy” duetu Erik Axl Sund.

Przypomnę zapominalskim i tym, którzy pierwszego tomu jeszcze nie znają, co się w nim działo. Poznaliśmy tam Jeanette Kihlberg – panią komisarz, która stanęła przed zadaniem rozwikłania wyjątkowo brutalnych i przerażających morderstw, których ofiarami padały dzieci. Dramatyzmu tym zabójstwom dodawał fakt, że jeden z chłopców został pozbawiony genitaliów, drugi – oczu i nosa, a ciało jeszcze innego zostało zmumifikowane. W śledztwie pomagała również ceniona psycholog, Sofia Zetterlund, która bardzo zaangażowana była w tajemniczy przypadek Victorii Bergman i w niemal każdej wolnej chwili analizowała zapisy z przeprowadzonych z nią sesji terapeutycznych.

„Trauma” dostarcza czytelnikowi dużo nowych faktów z życia Victorii i to na jej postaci skupia się przede wszystkim ten tom. Dowiadujemy się jeszcze więcej o jej życiu, dramacie, który przeszła i jej silnym powiązaniu z Sofią. Jeanette zaś nadal mierzy się ze sprawą morderstw na dzieciach, a do grona spraw oczekujących na rozwiązanie dochodzi zabójstwo pewnego ważnego biznesmena. Nie dość, że w życiu zawodowym pani komisarz nie znajduje chwili wytchnienia, to i na polu osobistym dzieje się wiele. Pewnego dnia jej syn ginie w niewyjaśnionych okolicznościach. Na szczęście udaje się go odnaleźć, ale od tego momentu kontakt matki z synem zmienia się diametralnie na niekorzyść obojga – Jeanette nie może porozumieć się z nastolatkiem, a praca jej tego nie ułatwia. Do tego spontaniczna bliskość, jaką nawiązała z Sofią, dodaje jej życiu silnych wrażeń…

Czy „Trauma” wzbudziła we mnie równie silne emocje co „Obłęd”? Niestety nie, bo zabrakło tu mocnych momentów i konkretniejszej akcji (za wyjątkiem przedostatniego rozdziału, który zawiera w sobie tak mistrzowsko w swej prostocie opisany moment samobójstwa, że nieprędko zniknie on z mojej pamięci, jeśli w ogóle…). W poprzednim tomie czytelnik znacznie częściej spotyka się z ofiarami czarnego charakteru – tutaj mamy ich zdecydowany deficyt, nad czym ogromnie ubolewam.

Owe niedobory nadrabia jednak wątek Victorii, która tym razem jest postacią kluczową i właściwie na niej opiera się cały tom. Jest to swoiste studium jej przypadku, które rozbiera jej osobowość na czynniki pierwsze i z wielką dokładnością analizuje. Zaglądamy do jej umysłu, analizujemy myśli, uczucia, cofamy się do czasów jej dzieciństwa i… zaczynamy rozumieć, co kieruje jej poczynaniami.

„Trauma” wygrywa jako powieść stricte psychologiczna, a możliwe nawet, że nie ma sobie równych w tym gatunku (jeśli znajdę lepszą, na pewno was o tym poinformuję). Traci jednak, jak już wspomniałam, za mozolne tempo akcji i ogólny fakt, że dzieje się w niej niewiele, dlatego tym razem duet pisarski Erik Axl Sund nie dostanie u mnie najwyższej noty. Może lepiej będzie na zakończenie i „Katharsis”, które ukaże się w listopadzie tego roku, zafunduje nam taką bombę, po której trylogia na stałe zapisze się w historii kryminału i thrillera psychologicznego. Oby tak się stało.

Ocena: 4/6

Oficjalna recenzja dla portalu Lubimy Czytać - LINK.

wtorek, 2 września 2014

Jeśli powiesz mi, bym przyszedł, rzucę wszystko i przyjdę... ale musisz mnie poprosić - Albert Espinosa





tłumaczenie: Jerzy Żebrowski
tytuł oryginału: Si tú me dices ven lo dejo todo... pero dime ven
wydawnictwo: Albatros
data wydania: kwiecień 2014
ISBN: 9788378856375
liczba stron: 208


Nauczona doświadczeniem wiem już od jakiegoś czasu, że po książkach autorów hiszpańskojęzycznych nigdy nie wiadomo, czego się spodziewać. Bardzo często zaskakują, intrygują i zapadają w pamięć jako te wyjątkowe. Tak było w przypadku powieści Esther Garcia Llovet pt. Surowe, której jakże oryginalna forma utknęła mi w głowie chyba na zawsze. Inaczej natomiast było z ostatnią moją lekturą rodem z Hiszpanii, czyli Jeśli powiesz mi, bym przyszedł, rzucę wszystko i przyjdę… ale musisz mnie poprosić autorstwa Alberta Espinosy.

Podobnie jak Surowe, powieść Espinosy nie grzeszy objętością – mamy tu raptem trochę ponad dwieście stron zawierających bardzo krótkie rozdziały i pokaźnych rozmiarów czcionkę (jak mniemam, to celowy zabieg wydawnictwa, by dodać książce nieco rozmiaru). Historia weń zawarta nie jest szalenie intrygująca, nie spotkacie się tu z konkretną fabułą i nie dającą chwili wytchnienia akcją. Spotkacie za to głównego bohatera, który oryginalnością bije na głowę wielu innych, bowiem jest nim karzeł na co dzień parający się pracą detektywa. W dodatku zlecenia, jakich się podejmuje, nie są pierwsze lepsze – podchodzi do nich bardzo rygorystycznie i wybiera wedle własnego uznania. Poszukuje zaginionych dzieci.

W dzień, w którym na głowę wali mu się jego prywatny świat i jego ukochana postanawia go opuścić, dostaje kolejne zlecenie i być może dla dobra związku by je odrzucił, gdyby nie miejsce, w jakie będzie musiał się udać, by sprawa ruszyła z miejsca. Jest to Capri, które nierozerwalnie związane jest z detektywem za sprawą jego młodzieńczych lat.

I tak rozpoczyna się podróż bohatera pomiędzy czasem teraźniejszym a całym mnóstwem retrospekcji, które wiodą czytelnika do lat jego dzieciństwa. Po drodze nasz bohater kilkakrotnie próbuje zacząć temat swoich niepowodzeń na polu uczuciowym i gdy już prawie zaczyna zdradzać nam, dlaczego ukochana postanowiła się z nim rozstać, znów wraca pamięcią do lat szczenięcych. Byłam już niemal pewna, że ostatecznie nie dowiem się, co wpłynęło na rozstanie się tych dwojga i że autor zrobi mnie w bambuko, ale… na szczęście tak się nie stało.

Koniec tej krótkiej powieści przynosi odpowiedź na wszystkie pytania. I nawet po epilogu nie jestem w stanie zmienić zdania i powiedzieć, bym miała za sobą opowieść wyjątkową, choć przyznaję, że z początku zachłysnęłam się filozoficznymi wstawkami autora, które oscylują wokół życiowych tematów dotyczących każdego z nas. Myślałam, że im dalej w las, tym owe mądrości czymś mnie zaskoczą, a przede wszystkim odkryją przede mną swą głębię, ale nic takiego nie wydarzyło się. Wszystkie prawidła podane tu w bardzo przystępnym i lekkim stylu są zwyczajnie płytkie i nie niosą ze sobą nic nadzwyczajnego czy odkrywczego.

Jest to świetna lektura na jeden wieczór, jeden niezobowiązujący raz. W mojej pamięci na pewno na długo nie zostanie, ale być może jest ktoś wśród Was, kto doceni jej walory znacznie bardziej niż ja.

Ocena: 3/6

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Albatros A. Kuryłowicz.

poniedziałek, 1 września 2014

"Dobry ojciec" wędruje do... oraz Kuferek Książkówki - odsłona 24





Wakacje, wakacje i po wakacjach moi drodzy. Na osłodę tego smutnego faktu mam dziś dla Was rozwiązanie konkursu, w którym do wygrania była nowa książka Diane Chamberlain pt. "Dobry ojciec" oraz comiesięczną kuferkową zabawę. Do kogo wędrują nagrody?

"Dobry ojciec" pofrunie do:

Agnieszki - Moje książki



Książki z Kuferka wędrują do:

ania notuje


oraz 
Beaty T 
(wygrywasz "W niewoli seksu", "Martwe popołudnie dostaje Ania jako pierwsza wygrywająca)

I tradycyjnie zapraszam Was do Kuferka, by sprawdzić jakie nowe tytuły do niego wpadły.