"Christine" Stephen King

tłumaczenie: Arkadiusz Nakoniecznik

tytuł oryginału: Christine

wydawnictwo: Prószyński i S-ka

data wydania: kwiecień 2008

ISBN: 978-83-7648-023-7

liczba stron: 648

    Dawno, a nawet bardzo dawno temu, gdy byłam jeszcze młodziutkim dziewczęciem, zdarzyło mi się oglądać pewien film. Opowiadał on o niezwykłym samochodzie, który posiadał wyjątkowy kształt, kolor jesiennej czerwieni i… przejawiał niebywałą agresję w stosunku do osób, które go nie lubiły. Jedna ze scen tego filmu utkwiła mi w pamięci tak mocno, że widzę ją w myślach wyraźnie po dziś dzień. Oto rozjuszone auto dybie na czyjeś życie; zajadle oślepiając światłami i rycząc wściekle silnikiem, daje wyraz swemu niezadowoleniu. Popatrzyłam na jedną z takich sekwencji z politowaniem, przewróciłam zniesmaczona oczami i pomyślałam: „co za żenada…”. I tak wyglądało moje (chyba) pierwsze spotkanie z horrorem, który teraz spokojnie zaliczyłabym do tych z klasy B (jeśli kogoś tą klasyfikacją uraziłam, najmocniej przepraszam).

    To wspomnienie było we mnie tak mocno zakorzenione i wywarło na mnie tak silny wpływ, że przez bardzo długi czas odwlekałam lekturę powieści „Christine” autorstwa Stephena Kinga. Czy było to nierozsądne z mojej strony? Czy wiele traciłam, opóźniając swoją przygodę z „Christine”? O tym za moment, najpierw zarys fabuły.

    Arnie Cunningham jest wyjątkowo nieśmiałym i cichym siedemnastolatkiem. Z tłumu nie wyróżniałby się w zasadzie niczym, gdyby nie jego twarz usiana trądzikiem. Jak można się domyślić, nie jest przy tym duszą towarzystwa, nie ma wielu znajomych, a koledzy ze szkoły lubią mu czasem podokuczać. Nie jest jednak całkowicie osamotniony w swoim życiu, bo oprócz rodziców ma dobrego przyjaciela Dennisa. I nic nie zapowiada szczególnych zmian w jego życiu aż do pewnego dnia, gdy Arnie pada ofiarą miłości od pierwszego wejrzenia. Gdy ją zobaczył, wiedział od razu, że musi należeć do niego – był gotów zrobić dla niej wszystko, zapłacić  każdą cenę… I tak w szybkim tempie, za bardzo wygórowaną kwotę, jakiej zażądał od niego właściciel, stał się posiadaczem przestarzałego i kompletnie zaniedbanego Plymoutha fury rocznik 1958 o subtelnym imieniu Christine.

    Po tym zakupie wszystko w życiu chłopaka zaczyna się zmieniać. Mniej czasu poświęca na naukę, a dużo więcej na pracę przy Christine. Staje się znacznie pewniejszy siebie, jest uparty, z jego twarzy w czarodziejski sposób znikają szpecące wykwity. Wkrótce poznaje Leigh, będącą ucieleśnieniem marzeń i snów wielu chłopców, która właśnie z Arniem chce stworzyć związek. I tu pojawiają się problemy, bo Christine nie lubi konkurencji… To ona chce być jedyną kobietą w życiu Arniego, tą najważniejszą. Sukcesywnie dąży do tego celu, pozbawiając życia kolejne ofiary…

    Czy ta fala zbrodni będzie w końcu zatrzymana? Skąd wzięło się zło drzemiące w Christine? Jaki los „ją” czeka? Na te i wiele innych pytań, jakie nasuwają się podczas lektury, przyjdzie Wam - jej czytelnikom - trochę poczekać, bo nie jest to powieść krótka. Liczy sobie przeszło sześćset stron i - jak na Kinga przystało - akcja nie goni na oślep, raczej płynie charakterystycznym dla tego autora nieśpiesznym rytmem. Co ciekawe – nie nazwałabym takiego sposobu prowadzenia narracji gawędziarstwem, jak w przypadku wielu innych jego książek. Tu całość fabuły jest tak dobrze skonstruowana, że sposób, w jaki King szeroko nakreśla losy Arniego, prezentując je bardzo dokładnie, ani trochę nie nuży - ta warstwa opowieści wydaje mi nawet bardziej wciągająca niż sam wątek łaknącego krwi auta. Łatwo można wczuć się w sytuację głównego bohatera, a co za tym idzie - trudniej się z nim rozstać po zakończonej lekturze tym bardziej, że postać Arniego (jak i pozostałe) są bardzo dobrze i wyraziście nakreślone.

   W zdecydowanej większości narratorem powieści jest Dennis i podzielona jest ona na trzy części, tj. „Dennis - piosenki o samochodach”, „Arnie – piosenki o miłości” i „Christine – piosenki o śmierci”, a każdy rozdział rozpoczynają słowa piosenek z motywem aut, miłości do nich oraz podróży. Całość tworzy bardzo specyficzny klimat powieści, od którego trudno się uwolnić (przepadłam w nim bez reszty). Fani makabrycznych opisów i ogólnie pojętego horroru też powinni czuć się usatysfakcjonowani.

    Teraz żałuję, że zdecydowałam się poznać „Christine” tak późno – niepotrzebnie odmawiałam sobie tej przyjemności. Nie powtarzajcie mojego błędu. A jeśli chodzi Wam po głowie i lektura i jej ekranizacja, to zacznijcie - proszę - od książki, bo film znacznie spłyca wartość powieściowego pierwowzoru, co szczególnie widać na przykładzie postaci Arniego i jego przemiany (w obawie przed spoilerami nic więcej na ten temat nie zdradzę).

    I jeszcze jedna prośba, w szczególności do panów kochających nad życie swoje cztery kółka. Pamiętajcie, że auta są kobietami – one nie tolerują konkurentek, nie wybaczają zdrad i często lubią się mścić, pokazując przy tym nikomu wcześniej nieznane oblicze…

Ocena: 5/6

Recenzja bierze udział w wyzwaniach: "Pochłaniam strony, bo kocham tomy!!!!" (648 stron) oraz "Świat Stephena Kinga".

Recenzja bierze udział w wyzwaniu: