"Siedem minut po północy" Patrick Ness

data wydania: kwiecień 2013 (recenzja przedpremierowa)

wydawnictwo: Papierowy Księżyc

tytuł oryginału: A Monster Calls

tłumaczenie: Marcin Kiszela

     Są takie książki, które mają na nas szczególny wpływ. Po przeczytaniu zaledwie jednej strony czujemy, że wciągają nas w swój tajemniczy świat i nie zamierzają nas z niego wypuścić, mimo że bardzo tego chcemy. Im dłużej w nim przebywamy, tym większy czujemy dyskomfort, potem niemal fizyczny ból i strach, który okrywa nas szczelnie z każdej strony. Nie ma z niego żadnej drogi ucieczki, a jedyną formą oderwania się od tej papierowej rzeczywistości jest przeczytanie opowieści do samego końca. Czy tego chcesz, czy nie,  zmusi cię ona, byś poznał jej przesłanie, poznał PRAWDĘ w niej zawartą… Z taką książką przyszło mi się zmierzyć w ostatnich dniach.

    Gdy obudziłam się wraz z Conorem dokładnie siedem minut po północy, nie wiedziałam, czego się spodziewać, nie wiedziałam, co za chwilę się wydarzy, choć czułam dziwny niepokój. Jeden, potem drugi podmuch wiatru za oknem, kilka liści, które wpadły do pokoju, i coś… Nie, to chyba jakieś przywidzenie… Czyżby ten ogromny cis, który rośnie na zewnątrz, się poruszył? A jednak… Po chwili przeobrażony w najprawdziwszego potwora rozmawiał z Conorem. Przyszedł, by opowiedzieć mu trzy historie i na koniec wysłuchać tej czwartej, którą opowie mu już sam chłopiec.

    Na szczęście w końcu nastał ranek. Chcę wierzyć, że te nocne sceny były tylko sennym majakiem. Tymczasem widzę, jak chłopiec sam robi sobie śniadanie i delikatny porządek w domu. Dopiero po chwili pojawia się jego zmęczona matka – leczenie nie przynosi takiego skutku, jakiego pragną, i nowotwór z dnia na dzień wyniszcza ją coraz mocniej. Mimo tych trudności Conor nie zaniedbuje swoich szkolnych obowiązków – stara się jak może, dlatego tym trudniej jest mi patrzeć, jak jego - pożal się Boże - koledzy pastwią się nad nim i dokuczają mu. Wszystko zdaje się sprzysięgać przeciwko niemu. Na domiar złego POTWÓR nie pozwala mu o sobie zapomnieć – nawiedza go regularnie, przejmując kontrolę nad  emocjami i zachowaniem trzynastolatka.

    Chwile, które spędziłam z Conorem - bohaterem małej objętościowo, ale wielkiej pod względem treści, siły przekazu i ładunku emocjonalnego, powieści „Siedem minut po północy” – to jedno z najtrudniejszych czytelniczych spotkań, jakie do tej pory mi się przydarzyły. Patrick Ness, opierając się na pomyśle przedwcześnie zmarłej (z powodu raka piersi) pisarki Siobhan Dowd, stworzył chwytającą za serce historię kilkunastoletniego chłopca mierzącego się z chorobą i utratą matki. Ów nawiedzający go potwór to nic innego, jak negatywne emocje, z którymi musi się zmagać: lęk przed chorobą nowotworową matki i perspektywą jej śmierci, złość (a nawet agresja) z powodu sytuacji, która go przerasta, i jednocześnie brak sił do życia z takim brzemieniem. Przekonujące ukazanie skrajnych emocji i próby zmierzenia się z nimi, przyznania się do nich - oto cecha charakterystyczna utworu. Jest to fenomenalne studium dziecka borykającego się ze stratą bliskiej osoby – wyraźnie ukazane zostały kolejne etapy tego zjawiska.

    Chociaż opowieść najeżona jest ogromną ilością metafor i niedopowiedzeń, co ma na celu nadanie jej szczególnej głębi i z lekka filozoficznego wymiaru, mamy tu do czynienia z komunikatywnym językiem, który nie utrudnia odbioru treści. Łatwo uruchomić własną wyobraźnię, wczuć się w sytuację bohatera, poddać się szczególnej atmosferze zaprezentowanej historii.

    „Siedem minut po północy” daje dużo do myślenia. Sama zastanawiałam się nad tym, ile już takich „potworów” nawiedziło mnie w życiu (niekoniecznie zawsze muszą mieć one związek z czyjąś śmiercią). Wspominałam, jak z nimi walczyłam, jak udało mi się je pokonać. Zaczęłam też zadawać sobie pytanie: Jak ja zachowałabym się w obliczu takiej osobistej tragedii, jakiej doświadczył Conor? Wyniosłam z tej książki konkretną naukę – nigdy nie należy ukrywać przed samym sobą swoich prawdziwych uczuć i emocji, zawsze trzeba je nazywać po imieniu, choćby nie wiem jak bardzo było to trudne.

    Rok dwa tysiące trzynasty już na początku drugiego ze swych miesięcy postarał się o to, bym doświadczyła niezwykłej literackiej przygody z książką, która na dobre zapadła mi w pamięć. Wam też gwarantuję takie przeżycie, jeśli tylko zdecydujecie się po nią sięgnąć.

Ocena: 6/6

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Papierowy Księżyc