"Rzeź niewiniątek" John Saul

"Suffer the children" John Saul

tłumaczenie: Andrzej Grzędzicki

tytuł oryginału: Suffer the children

seria/cykl wydawniczy: Książnica kieszonkowa

wydawnictwo: Książnica, Katowice

data wydania: 2008

ISBN: 9788324576722

liczba stron: 368

    Dawno, a nawet bardzo dawno temu w niewielkim miasteczku wydarzyła się straszna tragedia. Pewna rodzina straciła swoją małą i ukochaną córeczkę – dziewczynka zaginęła bez śladu… Chwilę później jej ojciec rzucił się ze skarpy w otchłań morza. Choć był to czyn wstrząsający, wielu rozumiało emocje, które kierowały mężczyzną w tym akcie desperacji. Mniej zrozumiałe było co innego – zając, a raczej jego truchło, które ojciec – gdy jeszcze był w domu – trzymał na kolanach, delikatnie głaszcząc…

    Od tej smutnej i na pierwszy rzut oka dziwnej historii zaczyna się powieść Johna Saula pt. „Rzeź niewiniątek”. Zanim przekonani, że to kolejna historia o krwiożerczych zombie, zrezygnujecie z czytania dalszej części mojej recenzji, wykażcie cierpliwość i – proszę – zostańcie. Bo owszem, książka ta jest zaliczana do gatunku horroru, jednak straszy nie tym, czego wszyscy się spodziewają, zasugerowani tytułem. O tym jednak powiem za chwilę, teraz powróćmy do fabuły.

    Rodzina Congerów jest znana mieszkańcom Port Arbello od niemal niepamiętnych czasów. Nie tylko za sprawą domniemanego bogactwa, którym się kiedyś otaczali, ale także dzięki mrocznej legendzie, którą przywołałam na samym wstępie. Przekazywana dzieciom z pokolenia na pokolenie, ma działać odstraszająco – powstrzymywać je od beztroskich zabaw w pobliżu niebezpiecznych miejsc, tj. skarpy, lasu i kamieniołomów. Przychodzi czas, że małżeństwo Congerów, czyli Rosa i Jack, również postanawia opowiedzieć tę historię swojej trzynastoletniej córce Elizabeth ku przestrodze – by ta nigdy nie udawała się tam sama ani w towarzystwie swojej młodszej o dwa lata i zaburzonej psychicznie siostry Sary. Mimo problemów małżeńskich, z jakimi borykają się Rose i Jack, oraz choroby Sary, życie bohaterów toczy się bez większych zgrzytów. Oczywiście do czasu… Sara zaczyna się bowiem zachowywać coraz gorzej, a pewnego dnia przynosi ze spaceru do domu odciętą, ludzką rękę!

    Powiało grozą, prawda? I wieje nią w tej powieści jeszcze wielokrotnie, ale nie dzięki żywym trupom, istotom z zaświatów czy innym wyimaginowanym postaciom. W „Rzezi niewiniątek” boimy się tego, co w ludziach tajemnicze i złe – boimy się szaleństwa drzemiącego w pozornie spokojnych i zrównoważonych osobach. Tu straszy przede wszystkim człowiek i działania, których się podejmuje. I pod tym względem jestem ogromnie zadowolona z tej lektury – już dawno tak mocno nie odczuwałam świetnie wykreowanego klimatu powieści grozy. Tu nie dzieje się nic nagle, akcja nie goni na oślep, wręcz przeciwnie – rozkręca się bardzo powoli, a na jej mocne akcenty przychodzi czytelnikowi czekać dość długo. Ale wierzcie mi, że warto!

    Jednak „Rzeź niewiniątek” nie jest powieścią idealną. Kilkakrotnie spostrzegłam, że niektóre wątki fabuły są na bakier z logiką, że pewnym wydarzeniom brakuje naturalności i wiarygodności. Ponadto spodziewałam się, że postać Sary, borykającej się z tajemniczą przeszłością, która ma znaczący wpływ na jej stan psychiczny, będzie wyraźniej nakreślona. Tak jednak nie jest, pozostaje więc pewien niedosyt. Pod tym względem braki nadrabia (i to po stokroć) postać Elizabeth – myślę, że jako postać literacka na długo zapadnie mi w pamięć…

I jest jeszcze coś… zakończenie, które – niestety – nie przypadło mi do gustu. Skąd to rozczarowanie? Ma związek z moim poczuciem sprawiedliwości – nie tak wyobrażałabym sobie finał opowiedzianej przez Johna Saula historii. Ale jakby na to nie patrzeć, zarówno zakończenie, jak i cała fabuła wzbudzają silne emocje, a to przecież największy atut literatury.

    Przeglądając wcześniejsze opinie na temat „Rzezi niewiniątek”, spotkałam się na ogół z bardzo skrajnymi ich odmianami – większość czytelników albo była zachwycona, albo zawiedziona; mało było reakcji obojętnych czy stonowanych. Zawiedzeni w większości są ci, którzy spodziewają się rasowego, nowoczesnego horroru z potokiem krwi, górą rozczłonkowanych ciał i charczeniem zombie tuż za uchem – tego tu nie szukajcie, bo nie znajdziecie. Jeśli jednak lubicie się bać, poznając mroki ludzkiej psychiki i obserwując niszczącą moc szaleństwa, to jest to lektura dla Was. Ja jestem zdecydowanie na tak!

Ocena: 5/6

Recenzja bierze udział w wyzwaniu: "Pochłaniam strony, bo kocham tomy!!!!" (368 stron)