"W pierścieniu ognia" Suzanne Collins

Drugi tom trylogii "Igrzyska śmierci"

Wydawnictwo: Media Rodzina

Tłumacze: Piotr Budkiewicz, Małgorzata Hesko-Kołodzińska

ISBN 978-83-7278-395-0

Po wielkim i krwawym wydarzeniu nareszcie nastał czas wyciszenia i spokoju. Pył na arenie Głodowych Igrzysk już opadł. Przegrani tego widowiska pozostają tylko wspomnieniem i bolesną stratą dla swoich bliskich, wygrani zaś pławią się w luksusie. Krewnym pokonanych przyszło zmagać się z dotkliwą biedą, gdyż zginęli jedyni żywiciele ich rodzin; wygranym – już nigdy niczego nie zabraknie, ich stoły zawsze będą suto zastawione, ich stopy nigdy nie zmarzną, a wszelkie choroby zostaną szybko pokonane dzięki najlepszym lekom. Jeśli ktoś jednak myśli, że jedyną formą zapłaty za ten dobrobyt był udział w Igrzyskach, grubo się myli… Dzień zapłaty dopiero ma nadejść…

Gdy Katniss, po oszałamiającym zwycięstwie w Głodowych Igrzyskach, próbowała odnaleźć się w nowej sytuacji, nowych realiach, rozeznać się w uczuciach do Gale’a i Peete’a, była przekonana, że najprawdopodobniej to już koniec zagrażających jej życiu (i nie tylko jej) wyzwań. Była niemal pewna, że przed nią ostatnia rola do odegrania – udział w Tournee Zwycięzców. Po odwiedzeniu wszystkich dystryktów będzie mogła chociaż po części wrócić do swojego dawnego i spokojnego bytu. Nie spodziewała się jednak, że chwyt zastosowany pod koniec Igrzysk stanie się punktem zapalnym buntu w jednym z dystryktów, a słynny już kosogłos – symbolem walki o wolność. Nie tak to miało wyglądać, nie tego chciała Katniss, choć zryw ludności pokazuje, że brutalna władza Kapitolu może zachwiać się w posadach, co dla wielu mieszkańców każdego z dystryktów mogłoby być nadzieją na lepsze jutro. Wydarzenia te znów wypychają dziewczynę igrającą z ogniem w rejony areny; rzucają w wir zła, gdzie na każdym rogu czyha śmierć.

Tak w dużym uproszczeniu przedstawia się akcja kontynuacji opisywanych już przeze mnie „Igrzysk śmierci” (link) pt. „W pierścieniu ognia” autorstwa nieocenionej – według mnie – Suzanne Collins. Czy druga część trylogii jest choć po części tak dobra jak pierwsza? Jest równie dobra! Nie ma mowy o nudzie, suspens goni suspens, emocje wyciekają z kart powieści (chwilami nie sposób się nie wzruszyć, przerazić czy… zaśmiać). Wspominałam już a propos recenzji „Igrzysk śmierci”, że bohaterowie zostali świetnie nakreśleni – w tym przypadku jest podobnie, co więcej, Katniss nie jest wyidealizowana, nie jest kreowana na wielką bohaterkę, która niczego się nie boi. Katniss jest prawdziwa w pełnym znaczeniu tego słowa – nie tylko odważna, ale miewa chwile słabości, boi się, często sama uświadamia sobie, że działa z egoistycznych pobudek. Wszystko to sprawia, że powieść Collins, choć fikcyjna, daje poczucie realności, tak jakby to wszystko naprawdę mogło się wydarzyć, a bohaterowie stają się wyjątkowo bliscy czytelnikowi.

Kończąc już te peany na cześć bohaterki, dodam jeszcze słowo o stylu prowadzenia akcji. Ten jest niezmiennie wyśmienity. Tempo bardzo dobrze wyważone; gdy trzeba, autorka przyśpiesza je i mało istotne fakty opowiada dosłownie w kilku zdaniach po to, by zrobić miejsce tym ważnym i opisać je z zegarmistrzowską precyzją. Nie ma mowy o przestojach czy dłużeniu się lektury.

A zakończenie? Wręcz wymusza sięgnięcie po ostatni tom trylogii. Już miałam go w ręce, już oswajałam się z kosogłosem na niebieskim tle, ale resztkami silnej woli odłożyłam go z powrotem na półkę. Dlaczego? Powód jest bardzo prosty, zwyczajnie nie chcę się zbyt szybko rozstawać z dziełem Collins.

Ocena: jakżeby inaczej 6/6

Recenzja bierze udział w wyzwaniu "Czytamy polecane książki". Trylogię Suzanne Collins przeczytałam z polecenia Magdy - Książka w Mieście.