"Śniadanie z kangurami. Australijskie przygody" Bill Bryson

źródło okładki: wydawnictwo Zysk i S-ka

Siedzicie wygodnie przed monitorami? Tak? Bardzo dobrze. Teraz odsuńcie od siebie klawiatury, wyciągnijcie karteczki i jakikolwiek przyrząd do pisania. Po jej lewej stronie napiszcie swoje imię i nazwisko, a na samym środku dużymi literami: kto jest premierem Australii? Chyba nie muszę dodawać, że pod pytaniem należy umieścić odpowiedź na nie? Ejże! Proszę zostawić wujka Google’a w spokoju! Czy jest na sali ktoś, kto odpowie na to pytanie bez wspomagania się internetem? Grzecznie czekając na zgłoszenie się, choć jednej takiej osoby, ośmielę się stwierdzić, że zapewne niewiele z Was jest w posiadaniu takiej informacji. Dodatkowo szczerze się przyznam, że i ja tego nie wiedziałam.

Zatem, gdy tylko na horyzoncie pojawiła się możliwość zmiany stanu rzeczy i pogłębienie wiedzy o Australii poprzez książkową podróż (jaka szkoda, że tylko taką…) do tego kraju, skorzystałam z niej z dużym entuzjazmem. Mimo że za przewodnikami i temu podobnymi, nie przepadam, z czym nigdy się nie kryłam. Dlaczego, wiec dałam szansę zapisowi australijskich wojaży Billa Brysona pt. „Śniadanie z kangurami. Australijskie przygody”? Ponieważ zauroczył mnie opis ksiązki obiecujący nie tyle poznanie tego kraju, co dużą dawkę humoru jej autora. Czy obietnica okazała się być bez pokrycia? Absolutnie nie!

Niemal od jej pierwszych słów daje się wyczuć bardzo specyficzne, z lekka ironiczne poczucie humoru Brysona, które nie opuszcza czytelnika aż do samego końca. Pozwolę sobie Wam zaprezentować jego próbkę abyście wiedzieli, o czym mówię. Bill opisuje w nim jak dla obserwatora wygląda jego sen:

„(…)głośno i nieprzyzwoicie chrapię, jak postać z kreskówki: moje nadmiernie elastyczne wargi trzepoczą i z furkotem wypuszczają obłoki pary. Następnie na kilka długich chwil staję się nienaturalnie cichy, co skłania obserwatorów do wymiany zatroskanych spojrzeń i dokonania oględzin pacjenta, po czym dramatycznie sztywnieję i po kolejnej zatrważającej pauzie zaczynam szarpać i miotać całym ciałem, co przypomina spazmy osoby siedzącej na krześle elektrycznym, po naciśnięciu guzika. Potem wydaję z siebie parę przejmujących, zniewieściałych wrzasków i budzę się by stwierdzić, ze w promieniu 150 metrów ustał wszelki ruch, a dzieci poniżej ósmego roku życia panicznie trzymają się spódnic swoich mam.”*

Chyba po tym fragmencie bardzo łatwo jednoznacznie stwierdzić, że z tym autorem nudzić się nie da? Zaręczam, że to prawda!

Podzielił on zapis swoich przygód na trzy części: outback, cywilizowaną Australię i Australię kresową. Outback to tereny minimalnie zamieszkane przez ludzi (lub wcale) o możliwe najmniej sprzyjających warunkach do życia (pustynia, busz i masa mało przyjaznych zwierzątek oraz roślin). Cywilizowana Australia to rejon ciągnący się od Brisbane do Adelaide (dolny prawy róg kraju jak pisze sam Bryson). Natomiast Australia kresowa wiedzie przez północ kraju i centrum.

Cała drogę przemierzył za pomocą torów kolejowych Indian Pacific – wsiadając na stacji początkowej w Sydney, a kończąc podróż w Perth. Nie sposób pokrótce wymienić choćby część tego, co widział autor - opisać muzeów, opery, fauny i flory oraz fascynujących ludzi, jakich spotykał podczas niej. Wszystkich opisów, historii, anegdot jest weń niewyobrażalnie dużo!

„Śniadanie z kangurami. Australijskie przygody” to obszerne i wyczerpujące kompendium wiedzy na temat tego egzotycznego kraju gdzie idealnie współgrają ze sobą wątki historyczne, polityczne, geograficzne - bez cienia zgrzytu.

Sama osoba Billa Brysona wydaje się być nader interesująca – jego inteligencja i ogrom wiedzy wręcz błyskają z kartek, co świetnie wkomponowane jest w jego z lekka luzacki i niezwykle zabawny styl bycia (tak a propos, zastanawiam się czy po jego tournée po Australii zachowała się gdziekolwiek, choć jedna butelka piwa…).

Całość przedstawia się wręcz wyśmienicie z maleńką skazą. Nie jest to, co prawda typowy przewodnik, ale mimo to brak mi tu zdjęć lub chociażby jakichkolwiek ilustracji (mapka Australii na początku to za mało). Bryson mówi tu o wielu gatunkach egzotycznych roślin, zwierząt, owadów – jakby tak wstawić w treść kilka zdjęć np. „uroczego” pająka redbacka (no dobrze, tego widoku chciałabym sobie może jednak oszczędzić…) albo krokodyla, którego przysmakiem bywają ludzie, to książka ta byłaby mistrzostwem świata, a tak…Jest „jedynie” wyśmienita.

Zatem, jeśli jest na sali ktoś chętny do zapoznania się bliżej z krajem, który (dosłownie) gubi premiera (rok 1967), w latach 50-tych miał tajną listę książek, których cenzura zakazywała czytać (ot zagdaka, skąd wiedzieć, czego niewolno wybrać na lekturę?) albo jak odbyć podróż do przyszłości i „zgubić” kilkanaście godzin z życia, to zwyczajnie musi zaopatrzyć się w ten świetny tytuł. Dobra zabawa gwarantowana – sygnowano Książkówka.

* Bill Bryson „Śniadanie z kangurami. Australijskie przygody”; str. 22

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Zysk i S-ka.

Ocena 5,5/6