"Drogówka" reż. Wojciech Smarzowski

gatunek: Kryminał, Obyczajowy

produkcja: Polska

premiera: 1 lutego 2013 (Polska), 14 grudnia 2012 (świat)

reżyseria: Wojciech Smarzowski

scenariusz: Wojciech Smarzowski

Polskie realia potrafią zaskakiwać. Chociaż… jak się nad tym mocniej zastanowić i zapytać jednego czy drugiego Polaka, czy któreś z wszechobecnych w naszym kraju zjawisk jeszcze jest go w stanie zdziwić, to pewnie z ironicznym uśmiechem na ustach odpowiedziałby, że nie. Zatem lepiej powiedzieć, że nasze realia potrafią gorszyć, zniesmaczać, wzbudzać obrzydzenie…

Jeden z rodzimych reżyserów oraz scenarzystów ma tego pełną świadomość i skrzętnie to wykorzystuje w swoich filmach. Zrobił to już w „Weselu”, gdzie obłuda, fałsz i przekupstwo polskiego społeczeństwa razi w oczy, a u niektórych przyprawia o dziwne kłucie w miejscu, gdzie budzi się do życia nasze sumienie. „Domem złym” poraził niejednego, sprawiając, że wiara w dobre polskie kino na nowo się odrodziła; podobnie było z „Różą”. Największe wrażenie z kolei zrobił na mnie swoim ostatnim, bardzo głośnym w okresie okołopremierowym filmem pt. „Drogówka”.

Akcja filmu dzieje się w środowisku polskiej policji. Mamy grupę jej przedstawicieli, którzy razem pracują, bawią się i robią „interesy”. Pewnego dnia jeden z nich traci życie w bardzo tajemniczych okolicznościach. Zebrane dowody wskazują na winę jednego z nich – sierżanta sztabowego Ryszarda Króla (w tej roli Bartłomiej Topa). Sytuację znacznie utrudnia fakt, że sam podejrzany niewiele pamięta z przebiegu tych tragicznych zdarzeń…

www.filmweb.pl

Tak w ogromnym skrócie przedstawia się fabuła „Drogówki”, a jak wrażenia? Bardzo trudno je opisać w sposób krótki i zwięzły, natychmiast znajdując odpowiednie ku temu słowa. Film jest mocny, jest porażający i diabelnie dosadny. Smarzowski nie oszczędza widza, funduje mu mieszankę wybuchową wulgarnego języka, ostrych scen erotycznych, alkoholowych libacji, wszechobecnych układów i układzików oraz chyba niezniszczalnej w naszym kraju korupcji.

Zastanawiałam się długo, jak wiele prawdy o naszej policji kryje ten film. Nieraz łapałam się na tym, że zwyczajnie nie wierzyłam w prawdopodobieństwo występowania niektórych sytuacji, zdarzeń… Od policji wymaga się nieskazitelności, zaś ukazani przez Smarzowskiego stróże prawa składają się niemal z samych skaz… Na pochwałę może zasługuje tylko lojalność, jaką funkcjonariusze okazywali sobie nawzajem (chociaż też nie w każdym przypadku). Po dłuższej chwili namysłu przypomniała mi się pewna (mała) grupka policjantów, którą miałam okazję obserwować przez dłuższy czas. I co? I okazało się, że akurat ci stróże prawa mieli wiele wspólnego z tymi filmowymi – niestety.

Strona czysto społeczna filmu to jedno, a drugie to sam obraz oraz aktorzy. Pomijając brutalne i wulgarne sceny, których w nim nie brakuje, jest też dobrze poprowadzona historia kryminalna. Niemal o każdym z aktorów można powiedzieć, że dał z siebie wszystko i zagrał swoją rolę na dwieście procent (choć razi troszkę Jacek Braciak w roli Jerzego Trybusa, który niemal przez cały film prawie nie trzeźwieje…).

www.filmweb.pl

Jest powód, przez który nie darzę ogromną sympatią seriali. Dlaczego? Dlatego, że robią krzywdę aktorom, którzy grają w nich przez długi czas i zostają szufladkowani jako aktorzy serialowi (nierzadko grających w marnych sitcomach), niemogący ujawnić swoich prawdziwych talentów. Bartłomiej Topa na ogół kojarzy się z lekkimi i niewiele wnoszącymi do fabuły rolami – tak, mowa tu o znanym listonoszu ze „Złotopolskich”. Szczerze mówiąc długo o nim potem nie słyszałam albo też sama nie szukałam żadnych informacji. Aż w końcu w Internecie zaczęły pojawiać się filmiki z dziwnie zachowującym się Topą w miejscach publicznych… Był nerwowy, nie kontrolował własnych zachowań, mówił do siebie… Portale plotkarskie szybciutko zrobiły z niego alkoholika i narkomana. Jak się potem okazało, była to część kampanii zatytułowanej "Autyzm wprowadza ludzi w błąd", która miała na celu zwrócenie uwagi na problemy, z którymi borykają się ludzie dotknięci tym schorzeniem. I tu mój szacunek dla tego aktora wzrósł kilkakrotnie – za odwagę, za poruszenie tak trudnego wątku, za profesjonalizm.

W „Drogówce” znów poznałam go od innej strony: jako twardego policjanta, który dzielnie walczy o swoje dobre imię, rodzinę i siebie samego. Zrobił to z dużą klasą i aktorskim profesjonalizmem, udowadniając, że jest jednym z najlepszych na naszej polskiej scenie aktorskiej. Warto więc zwracać uwagę na jego następne role.

Na koniec standardowe pytanie, czy warto poznać „Drogówkę” widzianą oczyma Smarzowskiego? Jak najbardziej tak, jednak solidnie przygotowując się na mocne sceny, ostre słowa i brudy wypływające z miejsca, w którym widzieć byśmy ich nie chcieli.

Ocena: 5/6