"Doktor Sen" Stephen King

Jak w każdy piątek zapraszam wszystkich na Dyskusyje. Dziś z Martą porozmawiamy o kryminałach. :) LINK

********************************************

tłumaczenie: Tomasz Wilusz

tytuł oryginału: Dr. Sleep

seria/cykl wydawniczy: Lśnienie #2

wydawnictwo: Prószyński i S-ka

data wydania: 24 września 2013

ISBN: 9788378396185

liczba stron: 656

Umysł to tablica. Gorzała to gąbka.[1]

Nie wiadomo do końca, czy powiedzenie to przylgnęło do Danny’ego Torrance’a w momencie, w którym stał się dorosłym mężczyzną i rozpoczął swoją niechlubną przygodę z alkoholem, czy kiedyś za pomocą podświadomości przekazał mu je ojciec, Jack. Nieistotne zresztą… Ważne, że Danny wkroczył w dorosłość z solidnym bagażem doświadczeń wyniesionych z feralnego pobytu w hotelu Panorama oraz z nadprzyrodzoną zdolnością, tzw. jasnością.

O traumie, którą przeżył Dan oraz jego matka we wspomnianym już hotelu, ciężko opowiadać… albo raczej strach to robić… Włos się od tego jeży na głowie, dlatego tę historię poznajcie sami. Znajdziecie ją w jednej z najlepszych powieści Stephena Kinga zatytułowanej „Lśnienie”.

Ja dziś opowiem wam o dalszych losach małego Danny’ego. Kto czytał już „Lśnienie”, ten na pewno myślał nieraz o dalszych losach tego bohatera, ale on jakby zapadł się pod ziemię… Nikt nic nie widział, nie słyszał… Nawet sam King zastanawiał się nad kolejami jego życia. Aż w końcu wpadł na pewien trop i wszystko to, czego udało mu się dowiedzieć, zawarł na kartach powieści „Doktor Sen”.

Jak już wspomniałam na początku, Danny nie miał udanego startu w dorosłość. Alkoholizm w pewnym stopniu jest dziedziczny i on o tym wiedział… Albo tak tłumaczył sobie swoje uzależnienie. Ale pewnego dnia powiedział nałogowi ostro i wyraźnie STOP!, zapisując się do AA oraz podejmując pracę w hospicjum w New Hampshire. Nasz bohater nie był tam tylko zwykłym Dannym, był tam bardzo ważną i potrzebną osobą, był Doktorem Snem, który pomagał umierającym przenieść się na drugi świat.

Gdyby tylko tak wyglądało jego życie w trzeźwości, to pewnie nie byłoby aż tak intrygujące, by warto było o nim pisać, ale… Pewnego dnia Danny odbiera telepatycznie krótką wiadomość od nieznajomej dziewczynki imieniem Abra. Jak się okazuje, Abba-Daba-Du (bo tak nazywano kiedyś Abrę), potrzebuje pomocy.

Amerykę przemierzały w swoich wozach puste diabły, na pierwszy rzut oka nie stanowiące dla nikogo zagrożenia. Jednak tak naprawdę były złem samym w sobie. Była to grupa (w większości) starszych osób, która podróżowała w poszukiwaniu pożywienia… Dziwnym trafem  w miejscach, w których się pojawiała, niektóre dzieci (obdarzone szczególnymi umiejętnościami) ginęły bez śladu… Abra należała do grona tych niezwykłych dzieci – wiedziała, co to jasność. Prawdziwy Węzeł też wiedział i ostrzył sobie na nią kły…

Danny zrobi wszystko, co w jego mocy, by pomóc dziewczynce, choć nie bez sprzeciwu jej rodziców i nie bez ryzyka utraty życia (a w najlepszym wypadku zdrowia). Brzmi jak opowieść o przestraszonej księżniczce i jej odważnym rycerzu? Jak nowa odsłona postaci supermana? Może i niektórym tak się wydawać, ale wierzcie mi, że Danny superbohaterem nie jest, a skaz w nim co niemiara… I to jeden z plusów tej powieści – kreacja pełnokrwistych i wyrazistych bohaterów. Są żywi, charakterystyczni, nie są idealni, mają wady, gorsze dni, boją się i płaczą. Abra – młodziutka, bo zaledwie kilkunastoletnia, przedstawiona jest jako niesamowicie dojrzała i odważna. Czarne charaktery na swój chory sposób również są intrygujące.

Jak z tempem akcji, ktoś zapyta? Jak to u Kinga – nie jest zawrotne, ale przyznam szczerze, że i na tym polu pisarz potrafił mnie pozytywnie zaskoczyć, bo już niemal od początku mamy sceny rodem z horroru. Tak, już na początku! Kto zna jego twórczość, ten na pewno wie, że nie zdarza się to pisarzowi często.

Klimat powieści jest niepowtarzalny i maksymalnie wciągający. Po raz kolejny całkowicie wsiąknęłam w wykreowany przez Kinga świat i gdy przyszła pora na rozstanie z literacką iluzją, ciężko było wrócić do rzeczywistości…

Jakieś „ale”? Jedno maleńkie się znajdzie. Otóż wspomniałam, że Danny jako Doktor Sen pomagał umierającym w przeniesieniu się na tamten świat. Bardzo podobały mi się sceny, w których Danny żegnał pacjentów hospicjum – miały swój przenikliwy, mroczny klimat, a zarazem bardzo melancholijny. Żałuję, że w tej dość opasłej powieści nie znalazło się dla nich więcej miejsca, ale to już moje bardzo subiektywne odczucie.

King w jednym z wywiadów stwierdził, że uważa swoją powieść „Doktor Sen” za lepszą od „Lśnienia”. Nie jestem w stanie tego potwierdzić ani temu zaprzeczyć. Obie są wspaniałe i napisane z ogromnym rozmachem. Obie mają swoją specyficzną i niepowtarzalną aurę, a jednocześnie różnią się od siebie na tyle, że nie sposób wybrać z tej dwójki lepszą.

W tym samym wywiadzie pisarz zwierzył się także, że boi się o to, jak „Doktor Sen” będzie przyjęty przez fanów „Lśnienia” – nie oszukujmy się, poprzeczka postawiona była naprawdę bardzo wysoko…

Panie King, niniejszym informuję, że nie ma się Pan czego obawiać. Spełnił Pan swoje zadanie po mistrzowsku – jak na Pana przystało. Nie zawiódł mnie Pan, a pozytywnie zaskoczył i przede wszystkim nie strzelił Pan „Lśnieniu” w przysłowiową stopę.

„Doktor Sen” to King w swoim najlepszym wydaniu!

5.5/6

---

[1] S. King, Doktor Sen, Prószyński i S-ka, Warszawa 2013, s. 67. 

A może tak mały konkursik z okazji premiery "Doktor Sen"? Chętni? Czy niespecjalnie?:) 

Recenzja bierze udział w wyzwaniu: