"Dziewczyna, która igrała z ogniem" Stieg Larsson

tłumaczenie: Paulina Rosińska

tytuł oryginału: Flickan som lekte med elden

seria/cykl wydawniczy: Millennium tom 2, Czarna Seria

wydawnictwo: Wydawnictwo Czarna Owca

data wydania: 11 maja 2009

ISBN: 9788375540901

liczba stron: 704

Papieros (o którym wspominałam tutaj) dokonał swego żywota trawiony ledwie żarzącym się ogniem. Moja lektura pierwszego tomu trylogii „Millennium” Stiega Larssona także. I o ile po wypalonym papierosie został tylko krótkotrwały niesmak w ustach, o którym jak najszybciej chciałam zapomnieć, to kolejnego tomu ze wspomnianej trylogii – „Dziewczyna, która igrała z ogniem” – pragnęłam mocniej niż widoku Maxime’a Chattama w samym szlafroku na środku mojego pokoju…

Jednak swoje musiałam odcierpieć i cierpliwie poczekać, nim wróciłam do najlepszych postaci literackich, jakie dane mi było poznać w minionym roku 2013. Oczywiście było warto, bowiem w życiu Mikaela Blomkvista i Lisbeth Salander znów wydarzyło się wiele.

Perypetie opisywane w powieści „Mężczyźni,którzy nienawidzą kobiet” to już przeszłość. Sprawa związana z bogaczem, Henrikiem Vangerem, została rozwikłana. Mikael i Lisbeth całkiem dobrze na tym wyszli, choć nie obyło się bez skutków ubocznych… Lisbeth nie chce mieć już więcej do czynienia ze sławnym dziennikarzem i unika go jak ognia, choć sam zainteresowany nie ma pojęcia dlaczego. Jednak koleje losu sprawią, że ich drogi znów się zejdą i to pomimo że początkowo każde z nich zajmie się „swoimi” sprawami.

Wydawnictwo Millennium dostaje ciekawą propozycję opublikowania książki, która najpewniej okaże się wielkim hitem, a przy okazji zrujnuje kariery zawodowe i zniszczy życie wielu ważnym osobom ze świata polityki, policji i dziennikarstwa. Dag Svenson i Mia Bergman wspólnymi siłami dotarli do materiałów w bezlitosny sposób obnażających mroczny świat handlu żywym towarem i seks-biznesu, w którym nierzadko uczestniczyły niepełnoletnie dziewczyny. Ujawnienie takich szokujących informacji mogłoby poważnie zaszkodzić licznym osobom i wielu z nich może zależeć na tym, by książka nigdy nie ujrzała światła dziennego. Nic więc dziwnego, że Dag i Mia szybko wpadają w poważne tarapaty.

Sporo dzieje się także u Lisbeth, bo przeszłość tej ekscentrycznej kobiety upomina się  o swoje i wraca po to, co się jej należy. Okazuje się, że Lisbeth jednak nie jest tak samotna, jak wynikało to z pierwszej części trylogii, i ma więcej wrogów, niż mogłoby się wydawać… Kto czytał pierwszy tom, ten pewnie kojarzy okoliczności, w których padają takie słowa:

Jestem sadystyczną świnią, dupkiem i gwałcicielem.

Wierzcie mi, że ich odbiorca jeszcze mocno namiesza w życiu Lisbeth, ściągając na nią kłopoty, przy których te związane z Henrikiem Vangerem to małe piwo. Tym razem naprawdę wiele się wydarzy w i tak już mocno pokręconym życiu bohaterki. Uwierzycie, że stanie się ona kimś pokroju wroga publicznego numer jeden w całym kraju? Nie? To sami się przekonajcie…

Ja dodam od siebie tylko tyle, że wszystkie nowe informacje, wypływające w toku fabuły „Dziewczyny, która igrała z ogniem”, naprawdę przyprawiają o zawrót głowy – dowiadujemy się o Lisbeth tego, czego nigdy byśmy się po niej nie spodziewali. Jej przeszłość jest jak szaleńcza przejażdżka na diabelskim młynie, a teraźniejszość to czas zmierzenia się z jej konsekwencjami. Wiele niejasności, na które napotykał czytelnik podczas lektury pierwszej części cyklu, znika, wiele elementów ze skomplikowanej układanki, czyli życia Lisbeth Salander, wskakuje na swoje miejsce. Ale… nie myślcie, że ta specyficzna kobieta odkrywa przed nami wszystkie karty – co to, to nie! Mimo że tak wiele się o niej tym razem dowiadujemy, to nadal pozostaje ona dla nas zagadką, nadal nas intryguje, wzbudza podziw swoją niesamowitą inteligencją i sprytem, nadal pociąga… Jest bohaterką idealną pod względem konstrukcji postaci literackiej (nie mam tu bynajmniej na myśli nieskazitelności jej charakteru i osobowości).

Stieg Larsson
źródło: www.lubimyczytac.pl

W pierwszej części „Millennium” tempo akcji nie było zawrotne – przez znaczną jej część wprost bardzo powolne – dopiero z czasem przyśpieszyło. W drugim tomie dzieje się dużo już od samego początku. Nie sposób się tu nudzić. Larsson dalej zaskakuje, wyprowadza czytelnika w pole i gra umiejętnie mu na nosie. Klimat może nie jest już tak chłodny  i melancholijny jak w Hedestad i w historii z Vangerem w tle, ale nadal intryguje  w znacznym stopniu. Zakończenie przyprawia o szybsze bicie serca i skoki ciśnienia, ale nie na tyle wysokie, by uniemożliwić nam poznanie trzeciego tomu. Trzeciego i ostatniego, który stworzył Larsson (choć – jak już wiem – powstał początek czwartej części, nad którą pracę przerwała nagła śmierć autora w 2004 roku).

Sama odkładam lekturę  „Zamku z piasku, który runął" na możliwie jak najpóźniej, bo wraz z jej końcem przyjdzie mi pożegnać się z tą trzytomową opowieścią. Nie będzie to rozstanie łatwe i przyjemne. Będzie boleć niczym zerwanie namiętnego i burzliwego romansu  z najlepszym kochankiem, jakiego mieliśmy szansę w życiu poznać…

Ocena: 6/6 (mogłaby być inna???)

Wyzwania: "Czytamy Polecane Książki" (z polecenia wielu blogerów) i "Kryminalne wyzwanie".