Orange Is the New Black

twórca: Jenji Kohan

gatunek: dramat, komedia

Wychodzę z założenia, że dobry serial… nie jest zły. Jeszcze lepszy jest ten bardzo dobry, ale o takie niestety coraz trudniej, bo niemal każda tematyka została już poruszona i to na wszelkie możliwe sposoby. Ostatnio zachwycił mnie „Breaking Bad” – po obejrzeniu wszystkich serii wiedziałam, że drugiego tak dobrego już nie znajdę. Niestety, nie napiszę tu teraz skruszona, jak bardzo się myliłam, bo znalazłam konkurenta, który z powodzeniem mógłby z BB rywalizować – co to, to nie. Natrafiłam jednak na taki, który był w stanie mnie zainteresować już po pierwszym odcinku i nie pozwolił mi przejść obojętnie obok kolejnych.

Piper. Źródło: http://www.filmweb.pl

Co ciekawe, serial ten powstał na bazie książki, którą nie byłam specjalnie zainteresowana, mianowicie powieści Piper Kerman „Dziewczyny z Danbury”. Może już na starcie odstraszyła mnie okładka, która raczej kojarzy się z jakimś typowo babskim czytadłem?
A może nie do końca przemówił do mnie opis fabuły? Nie wiem, wiem jedynie, że szybko o książce zapomniałam – jak się okazuje, nie na długo.

W tym roku jedna ze stacji telewizyjnych wyemitowała w USA pierwszy sezon „Orange Is the New Black”, który powstał na kanwie pamiętnika Piper Kerman. Tak, pamiętnika! Cała historia jest oparta na faktach, a wierzcie mi, że Kerman ma o czym opowiadać…

Piper (w tej roli Taylor Schelling) jest młodą kobietą, prowadzi obiecujący biznes z bliską sobie osobą, ma kochającego narzeczonego (pisarza) i nic nie zapowiada tego, by jej udane życie miało się zmienić – a jednak. Przeszłość postanowiła upomnieć się o swoje i zapukać do jej drzwi… Wkrótce kobieta trafia do więzienia dla kobiet za sprawą zeznań swojej byłej partnerki Alex (Laura Prepon), z którą łączył ją kiedyś związek (a może raczej płomienny romans). To Alex – członkini kartelu narkotykowego – wskazuje FBI na Piper jako uczestniczkę nielegalnego procederu.

Alex. Źródło: http://www.filmweb.pl

Wspaniałe i ustatkowane życie bohaterki to przeszłość, teraźniejszością stają się realia życia w więzieniu. Więzienie zaś to miejsce, w którym obowiązują podwójne zasady: jedne są narzucone przez władze ośrodka, a drugie stworzone przez osadzone tu kobiety. Lepiej szybko je przyswoić, jeśli chce się przeżyć... Trzeba wiedzieć, z którym ze strażników nie zadzierać, by nie trafić do izolatki, w której zamknięty człowiek szybko dostaje obłędu i zaczyna mówić sam do siebie. Trzeba znać hierarchię pozycji więźniarek – lepiej nie narzekać na kuchnię, bo inaczej będzie się głodzonym (tak jak Piper). Lepiej nie okazywać zbyt dużego zainteresowania i poufałości, a pamiętać o dystansie, jeśli nie chce się mieć na karku rozkochanej współwięźniarki tytułującej nas „żoną”. Trzeba pamiętać, że każda z osadzonych nie trafiła tu za niewinność – jedna coś ukradła, inna zabiła dziecko, a kolejna strzałem z broni palnej zemściła się za zniewagę. Skupienie tak dużej ilości różnych osobowości – o często bardzo agresywnych skłonnościach – siłą rzeczy musi rodzić konsekwencje…

Muszę przyznać, że całość ukazana jest w bardzo ciekawy i porywający sposób. Spędzając dnie i noce w więzieniu z Piper, nie tylko uczymy się życia w nim (wraz z nią), ale też stopniowo poznajemy historie życia innych więźniarek. Pokazuje to nam, że te kobiety nie są z natury złe, one zwyczajnie w pewnym momencie tylko skręciły nie w tę drogę co trzeba albo nie w tę, która nie przyniosłaby im kłopotów. Mimo że wydaje im się, że trafiły do piekła na ziemi, to w przypadku niektórych okazuje się, że to, co najgorsze, czeka je dopiero po odbyciu wyroku i wyjściu na wolność…

Pierwsza seria „Orange Is the New Black” wciągnęła mnie maksymalnie z uwagi na obecne  w serialu aspekty psychologiczno-społeczne, niespodziewane zwroty akcji i świetne kreacje postaci. Niestety nie wiem, jak serial ma się w stosunku do papierowego pierwowzoru – jeśli ktoś z was zna różnice, to chętnie o nich poczytam.

Sam serial szczerze polecam osobom pełnoletnim i przygotowanym na tego typu opowieść. Na jego korzyść może też przemawiać fakt, że American Film Institute uznał go za jeden z dziesięciu najlepszych powstałych w 2013 roku – od siebie dodam, że w pełni zasłużenie.

Ocena: 5/6