"Otchłań zła" Maxime Chattam

tłumaczenie: Joanna Stankiewicz-Prądzyńska

tytuł oryginału: L'Ame du mal

wydawnictwo: Sonia Draga

data wydania: 2007

ISBN: 9788375080445

liczba stron: 544

Wielki, zły wilk siedzi w każdym z nas.

Tak powiedział jeden z bohaterów serialu kryminalnego pt. „Dexter”. Choćbyśmy byli najlepszymi ludźmi pod słońcem, nie zmienia to faktu, że w naszym wnętrzu drzemie potwór i tylko od nas zależy, czy zechcemy go zbudzić i wypuścić na żer…

Portland w stanie Oregon. W rzeczywistości to duże miasto, ale w momencie, gdy obiega je wieść o grasującym psychopacie, który zabija młode i piękne kobiety, staje się dziwnie małe, ciasne oraz duszne. Wiele kobiet przerażonych najświeższymi doniesieniami boi się wychodzić z domu, wciąż myśląc o tym, gdzie wilk – a raczej jak go potem określono „Kat z Portland” – znów uderzy.

Poczynania mordercy są bardzo charakterystyczne: lubi pastwić się nad swoimi ofiarami, zdaje się działać zgodnie z przekonaniami innego seryjnego mordercy, Richarda Ramireza, który twierdził:

Nie rozumiecie mnie. Nie jesteście do tego zdolni. Jestem poza możliwościami waszego pojmowania. Jestem poza dobrem i złem.[1]

Kobiety, których dotknęła tragedia spotkania z katem, traciły życie w bardzo brutalny sposób, naznaczone specyficznym znakiem na czole były pozostawiane w opuszczonych budynkach niczym nikomu niepotrzebne śmieci. Co gorsza, scenariusz jego postępowania zdaje się do złudzenia przypominać zachowanie seryjnego mordercy sprzed lat – pierwsze podejrzenia zapewne padłyby na tego psychopatę, gdyby nie zginął on od postrzału wiele lat wcześniej. Czyżby miał swojego ucznia? Był mentorem dla spaczonego umysłu kolejnego zabójcy? Brzmi prawdopodobnie, ale – jak się okazuje – cała historia nie jest taka prosta.

Głównym bohaterem trylogii Maxime’a Chattama, którą otwiera tom „Otchłań zła”, jest inspektor Joshua Brolin – niespełna trzydziestojednoletni pracownik wydziału dochodzeniowo-śledczego, szukający ukojenia po dniach pełnych stresu przy konsoli i grach, jakie ma mu do zaoferowania. Ktoś pomyśli, że to pewnie wieczny chłopiec, który zawodowo powinien spełniać się na zupełnie innym polu (mniej wymagającym i poważnym), ale to błędne założenie. Wszak Brolin jest niekwestionowanym specjalistą w tworzeniu portretów psychologicznych zbrodniarzy, dlatego przydzielono go do śledztwa w sprawie „Kata z Portland”. W prowadzeniu sprawy, oprócz wymienionego talentu i intuicji, pomaga mu była ofiara przestępcy – Juliette, której udało się wyjść cało z konfrontacji z nim. Choć już dawno powinna odciąć się od traumatycznych wydarzeń z przeszłości, wciąż drąży temat i pomaga inspektorowi, mimo że przyjdzie jej za to zapłacić słoną cenę.

Zanim jednak każdy przyszły czytelnik tej książki dotrze do tego wątku, czeka go długa wycieczka po mrocznych zakamarkach spaczonej psychiki mordercy, żmudne dochodzenie, liczne odprawy z policjantami zajmującymi się sprawą, ostre i konkretne opisy z miejsc zbrodni, bardzo fachowe analizy (ich szczegółowość naprawdę mocno i pozytywnie mnie zaskoczyła!) a także… znacząca dawka ezoteryki, czy bardziej okultyzmu.

Gdyby ktoś poprosił mnie o podsumowanie tej książki w dwóch słowach, powiedziałabym bez chwili wahania: pełen profesjonalizm! I dotyczy to zarówno całości powieści Chattama, jak i poszczególnych jej elementów. Mamy tu wyśmienite kreacje bohaterów, którzy szybko stają się nam bliscy, bo poznajemy ich uczucia, odczuwamy emocje, w tym strach, panikę, radość czy pożądanie. Mamy tu mistrzowską dbałość o szczegóły w relacjonowaniu postępowania dochodzeniowego i to nawet w momentach drastycznych, kiedy na przykład wraz z inspektorem udajemy się do prosektorium, by wraz z nim uczestniczyć w skrupulatnej sekcji zwłok ofiar (jeśli nie chcecie w nieodpowiednim momencie natknąć się na scenę wygotowywania ludzkiej głowy w celu odnalezienia na niej poszukiwanych śladów, to nie czytajcie tej powieści w okolicy posiłków…). Nie martwcie się, jeśli podczas lektury natkniecie się na wcześniej nieznane Wam terminy – autor postara się tak poprowadzić fabułę, by jasno i klarownie wytłumaczyć Wam, co to jest modus operandi, czy post mortem i tym samym uczynić podstawowe pojęcia kryminalistyczne jasnymi i zrozumiałymi.

Sama akcja toczy się nieśpiesznym i przy tym dobrze dobranym do całej historii tempem. Całość zawiera się na ponad pięciuset stronach zapisanych drobnym drukiem (w tym wydaniu, które posiadam i które Wam prezentuję), ale to w żaden sposób nie przeszkadza w ekspresowym czytaniu powieści – pochłania się ją jednym tchem! No… może dwoma.

Tym razem nie opowiem Wam o wadach książki, bo tych zwyczajnie według mnie w niej nie ma!

Maxime Chattam
źródło: www.lubimyczytac.pl

Chattama miałam okazję poznać dzięki „Obietnicy mroku”. Pamiętam, że byłam naprawdę mile zaskoczona stylem autora, jego bezpośredniością i niecackaniem się z czytelnikiem. W przypadku „Otchłani zła” znów dane mi było tego doświadczyć, ale ze zdwojoną mocą. Jestem oczarowana tym pisarzem oraz jego niebywałym talentem.

Jeśli jesteś fanem thrillerów i kryminałów, w których czarny charakter igra ze stróżami prawa a także z Tobą samym, to musisz czym prędzej zapoznać się z twórczością Maxime’a Chattama! Sama zaś żegnam się z tym autorem tylko na chwilę, po to by już niebawem zatopić się w drugim tomie trylogii pt. „W ciemnościach strachu”.

Ocena: 6/6

---

[1] M. Chattam, Otchłań zła, Sonia Draga, Katowice 2007, s. 385.

Recenzja bierze udział "Kryminalnym wyzwaniu".

Fanów Nory Roberts zapraszam na Dyskusyje - Marta dużo o jej twórczości wie. :)